 | ||
 |
||
|
||
|
|
||
|
|
||
|
|
||
 |
||
Café De Korte Golf
Reguliersdwarsstraat nr. 41
1017 BK Amsterdam
(1986 - 2003)
De Korte Golf was meer dan 15 jaar lang een populair café dat bekend stond om zijn zondagse jamsessies.
bijgewerkt: 06-02-2018
Voorgeschiedenis
Op nummer 41 van de Reguliersdwarsstraat was in de eerste helft van de jaren '80 café Man's Ruin gevestigd. Deze naam refereerde aan een bekende tattoo met de drie dingen waar een man aan ten onder gaat: drank, gokken en vrouwen. Een van de eigenaren van het café was dan ook waarschijnlijk tattookoning Henk Schiffmacher. Ook kwamen er veel Hell's Angels en Herman Brood had een van de muren volledig beschilderd.
Man's Ruin zaak stond bekend om de live jamsessies en ook Mick Jagger is hier twee keer binnen geweest. Als portier werkten hier Jeroen Oosterhout (die nadien portier van Richter werd en later, samen met Rene Meeuwessen, eigenaar van Akhnaton) en Martijn Roos, die overstapte naar de opvolger van Man's Ruin: café De Korte Golf.
Buitengevel van café De Korte Golf
(foto: dekortegolf.nl - klik ter vergroting)
Entertainment
In De Korte Golf vond een aantal jaren iedere zondagmiddag een talkshow plaats onder de naam "Tumult in De Golf", waarbij er zowel tijdens de pauze als achteraf live muziek was. Op die middagen was de zaak stampvol, bezoekers hingen over de ballustrade en zaten bij elkaar op schoot: iedereen kwam luisteren naar het gesprek van de week. Presentator was Martijn Roos, die wekelijks gasten als Sonja Barend, Paul van Vliet en Theo van Gogh tot onverwachte uitspraken wist te verleiden.
De talkshow "Tumult in de Golf": Paul van Vliet wordt geïnterviewed door Martijn Roos
(foto via facebook - klik ter vergroting)
Voor de talkshow werd elke week een gast uitgenodigd, de ene week iemand met een aparte, liefst merkwaardige hobby of beroep, de andere week een Bekende Nederlander die de twaalfkoppige redactie interessant vond. Tot hun verbazing ging iedereen die ze verzonnen ook daadwerkelijk op de uitnodiging in, van de toenmalige directeur van De Nederlandse Bank Wim Duisenberg en burgemeester Ed van Thijn tot Herman Brood, Joop van den Ende en Pistolen Paultje.
Bezoekers tijdens de zondagse talkshow en de jamsessie in april 1992
(foto via facebook - klik ter vergroting)
Jamsessies
Na afloop van de talkshow besprongen muzikanten het podium en barstte er, onder leiding van Frans "Umpie" Kuijper, een jamfeest los. Heel veel talent, heel veel mooie muziek en heel veel jonge honderigheid op een paar vierkante meter. Van de eigenaars Glenn en Alan mocht (bijna) alles.
Na vier seizoenen stopte de talkshow (die overigens niet werd uitgezonden maar alleen voor het aanwezige publiek was), maar de live sessies gingen nog jaren door en de zaak kreeg er de nodige bekendheid mee. Artiesten die daarbij optraden waren onder andere TrinityRoy en, als goede vrienden van Henk Schiffmacher, de Red Hot Chili Peppers, vlak voordat ze doorbraken.
Jamsessie na afloop van "Tumult in de Golf" met v.l.n.r.: Gerard Eijlering, Jan Enklaar,
Umpie, Jan Rijbroek, Flip van Vliet, Urvin Margarita en Wendell Morrison
(foto via facebook - klik ter vergroting)
> Veel meer foto's van Tumult in De Golf op Facebook
Kenneth Muskiet
Een andere artiest die regelmatig sessies in De Korte Golf deed was de in Suriname geboren Kenneth Muskiet, die in 1976 naar Nederland was gekomen. Kenneth werd echter in 2001 opgepakt omdat hij voor iemand anders een pakketje met drugs had verzonden. Daarop dreigde hij te worden uitgeleverd aan de VS.
Vanuit De Korte Golf organiseerden vrienden van Kenneth toen een benefietconcert om aandacht te vragen voor zijn situatie en om geld in te zamelen om hem te helpen. Dit concert vond plaats op 27 augustus 2002 in de Ministry, waarbij o.a. Hans Dulfer, Tjeerd en Trijntje Oosterhuis en Edsilia Rombley optraden. In 2004 besloot de minister van Justitie dat Kenneth niet aan de VS werd uitgeleverd.
Jamsessie in De Korte Golf, door Kenneth Muskiet
FAQ
Café De Korte Golf werd op de eerste homepage uit 1998 als volgt omschreven in vraag- en antwoordvorm:
Hoe ziet Café De Korte Golf eruit?
De Korte Golf is ongeveer 100 vierkante meter groot, heeft circa 60 zitplaatsen, een bar op de begane grond en een tweede bar op het entresol, tevens staat er op het entresol een pooltafel.
Heeft De Korte Golf een nietrokers gedeelte?
Nee, daar is de ruimte helaas te klein voor, maar De Korte Golf heeft wel drie kanaalafzuiginstallaties die rook naar buiten afvoeren, vijf luchtreinigers en een airconditioner die tevens ook de lucht reinigt.
Wat voor mensen komen er in de Korte Golf?
Jongens en meisjes met een gemiddelde leeftijd van 25 jaar, waaronder ook muzikanten en studenten.
Heeft De Korte Golf ook Live muziek?
Ja, De Korte Golf heeft al jarenlang elke zondag een jamsessie,die zelfs geleid heeft tot het maken van een cd genaamd "Tumult in de Golf"
Hoe lang bestaat de Korte Golf al?
De Korte Golf bestaat 12 jaar, het begon als een Ridder bier café , maar sinds de Ridderbrouwerij niet meer levert in Amsterdam zit er Brand bier op de tap.
Wie zijn de eigenaren van De Korte Golf?
De Korte Golf is sinds 1989 in handen van Glenn Swart en Alan Sodenkamp.
Hebben de eigenaren van De Korte Golf nog meer café's?
Ja, Samen met Jacques Driessen hebben zij Café "Onder de Ooievaar"
De benedenverdieping van De Korte Golf
(foto: dekortegolf.nl - klik ter vergroting)
De bovenverdieping van De Korte Golf
(foto: dekortegolf.nl - klik ter vergroting)
Sluiting en opvolgers
Gedurende de ongeveer 17 jaar dat De Korte Golf in de Reguliersdwarsstraat gevestigd was, werd het één van de bekendere zaken uit de straat.
In 2003 sloot De Korte Golf haar deuren. In het pand kwam toen vodkabar The 5th Element, die voordien in de Warmoesstraat gevestigd was. Daarna zat hier van juli 2008 tot augustus 2009 een vestiging van brasserie De Compagnon.
Van 2010 t/m 2013 was hier The House of Rising gevestigd, een combinatie van een bar met een concept store voor nieuw talent op het gebied van kunst, mode en muziek.
Vervolgens kwam in dit pand Bar Paul, een initiatief van horeca-ontwerper Casper Reinders en zijn vrienden Bram de Vries en Horace Cohen. Bar Paul werd per 1 oktober 2017 gesloten.
Herinneringen
Over haar tijd als barvrouw in de Korte Golf schreef Janneke van der Horst de volgende herinneringen:
"De Reguliersdwarsstraat is voor mij nog steeds een soort no-goarea. Niet omdat er een winkel zit waar ze mannentanga’s verkopen en ook niet omdat het er altijd een beetje stinkt naar bier en naar die zurige lucht waar Amsterdamse dwarsstraten vaak naar ruiken, maar omdat ik nog steeds emotioneel word in die straat.
In de Reguliersdwarsstraat zat tot een paar jaar geleden café de Korte Golf. De enige echte stamkroeg die ik in mijn leven heb gehad. En het was niet alleen mijn stamkroeg, mijn baan daar als barvrouw was ook de leukste baan tot nu toe. Nu vinden velen het misschien wat overdreven om emotioneel te doen over een kroeg, dat begrijp ik. Maar als er een plek is waar dingen gebeuren die voor altijd tussen vier muren moeten blijven, dan wil je dat die muren blijven staan. Al is het maar omdat je het idee hebt dat de herinneringen anders zo veel sneller vervliegen.
Niet dat het zo’n ruige kroeg was, ik kan me niet herinneren dat er ooit coke uit mijn navel is gesnoven, om maar een voorbeeld te noemen, maar het was een kroeg voor mensen met een hang naar melancholie. Mensen die genoeg hadden aan drank en gesprekken en die gevoelig waren voor de geschiedenis van de kroeg.
Want de liefde voor de Korte Golf ontwikkelde je meestal niet, die werd je aangepraat. Oudere stamgasten konden je het gevoel geven dat je net het grote feest had gemist. Ze vertelden ons hoe Mick Jagger er ooit optrad op één van de jamsessies op zondag. En hoe ze vroeger altijd in de Korte Golf indronken voordat ze naar de beruchte discotheek ‘de Richter’ gingen. En wij, onze generatie stamgasten, gaven weer hoog op over het nachtelijke bezoek van Marcus Miller, en dat hij ‘gewoon’ een cola light bestelde.
Alle verhalen werden doorgegeven en gaven ons de energie tot zeven uur ’s ochtends te blijven. Voor de toekomste herinnering. Om na sluitingstijd niet te klagen als één van de muzikanten de klep van de valse piano opende en luidkeels vervelende liedjes begon te zingen, omdat we er toch de romantiek van probeerden in te zien. En ons geduld werd beloond; als we elkaar nu tegenkomen – op straat, of in een andere kroeg – is de Korte Golf ons voornaamste gespreksonderwerp. Niet omdat je, zoals je vaak met andere oud-collega’s of vrienden uit een verloren tijd, echt geen ander gespreksonderwerp hebt, maar omdat we blij zijn dat we het er eindelijk weer over kunnen hebben met een gelijkgestemde.
Carmiggelt schreef eens: ‘Ik houd zo van een oude Amsterdamse kroeg, de diepe bedstee in het veilig vaderhuis.’ Zo hielden wij van de Korte Golf. Of meer, het was niet de vertrouwde geur van een vaderhuis dat ons steeds weer trok maar de warmte van de moederschoot.
Nu is de Korte Golf niet meer. De stamgasten dronken de kroeg langzaam leeg, lieten stapels bonnetjes achter of dronken gratis met het personeel mee. Het lot van een kroeg met een te aardige kroegbaas en een publiek van studenten en arme muzikanten.
Op de avond dat de Korte Golf sloot, haalden we foto’s van de muur en de cd’s uit het rek. De jongens van de overkant rolden barkrukken naar hun trappenhuis. We dronken de laatste flessen leeg, zongen nog een keer op de klanken van de valse piano. Toen we naar buiten liepen, was het al licht. Ik was 23 jaar. Veel te jong om een stamkroeg te verliezen."
In de Reguliersdwarsstraat zat tot een paar jaar geleden café de Korte Golf. De enige echte stamkroeg die ik in mijn leven heb gehad. En het was niet alleen mijn stamkroeg, mijn baan daar als barvrouw was ook de leukste baan tot nu toe. Nu vinden velen het misschien wat overdreven om emotioneel te doen over een kroeg, dat begrijp ik. Maar als er een plek is waar dingen gebeuren die voor altijd tussen vier muren moeten blijven, dan wil je dat die muren blijven staan. Al is het maar omdat je het idee hebt dat de herinneringen anders zo veel sneller vervliegen.
Niet dat het zo’n ruige kroeg was, ik kan me niet herinneren dat er ooit coke uit mijn navel is gesnoven, om maar een voorbeeld te noemen, maar het was een kroeg voor mensen met een hang naar melancholie. Mensen die genoeg hadden aan drank en gesprekken en die gevoelig waren voor de geschiedenis van de kroeg.
Want de liefde voor de Korte Golf ontwikkelde je meestal niet, die werd je aangepraat. Oudere stamgasten konden je het gevoel geven dat je net het grote feest had gemist. Ze vertelden ons hoe Mick Jagger er ooit optrad op één van de jamsessies op zondag. En hoe ze vroeger altijd in de Korte Golf indronken voordat ze naar de beruchte discotheek ‘de Richter’ gingen. En wij, onze generatie stamgasten, gaven weer hoog op over het nachtelijke bezoek van Marcus Miller, en dat hij ‘gewoon’ een cola light bestelde.
Alle verhalen werden doorgegeven en gaven ons de energie tot zeven uur ’s ochtends te blijven. Voor de toekomste herinnering. Om na sluitingstijd niet te klagen als één van de muzikanten de klep van de valse piano opende en luidkeels vervelende liedjes begon te zingen, omdat we er toch de romantiek van probeerden in te zien. En ons geduld werd beloond; als we elkaar nu tegenkomen – op straat, of in een andere kroeg – is de Korte Golf ons voornaamste gespreksonderwerp. Niet omdat je, zoals je vaak met andere oud-collega’s of vrienden uit een verloren tijd, echt geen ander gespreksonderwerp hebt, maar omdat we blij zijn dat we het er eindelijk weer over kunnen hebben met een gelijkgestemde.
Carmiggelt schreef eens: ‘Ik houd zo van een oude Amsterdamse kroeg, de diepe bedstee in het veilig vaderhuis.’ Zo hielden wij van de Korte Golf. Of meer, het was niet de vertrouwde geur van een vaderhuis dat ons steeds weer trok maar de warmte van de moederschoot.
Nu is de Korte Golf niet meer. De stamgasten dronken de kroeg langzaam leeg, lieten stapels bonnetjes achter of dronken gratis met het personeel mee. Het lot van een kroeg met een te aardige kroegbaas en een publiek van studenten en arme muzikanten.
Op de avond dat de Korte Golf sloot, haalden we foto’s van de muur en de cd’s uit het rek. De jongens van de overkant rolden barkrukken naar hun trappenhuis. We dronken de laatste flessen leeg, zongen nog een keer op de klanken van de valse piano. Toen we naar buiten liepen, was het al licht. Ik was 23 jaar. Veel te jong om een stamkroeg te verliezen."
Deze herinnering van Janneke van der Horst is eerder gepubliceerd:
- op 21 febr. 2009 als column in PS van de Week van Het Parool
- op haar weblog www.jannekevanderhorst.nl
Links en bronnen
- Herinneringswebsite: www.dekortegolf.nl + foto-album
- Vroegere Hyve: de-korte-golf.hyves.nl
- Informatie meegedeeld door Martijn Roos.
